Welcome to Paradise

Zoals ik de laatste keer al had laten weten waren een paar mensen afscheid komen nemen. Toen ze weg waren had ik mijn vorige blog geschreven. Daarna was het een kwestie van alles dat meegaat bij elkaar leggen, laatste kabels in koffers proppen en vooral niet gaan slapen. Wij hebben namelijk het probleem dat we ons vrijwel altijd verslapen als we de vliegtuig moeten halen (eerder gebeurt in: 2001, 2003, 2008 en wie weet wanneer de volgende keer is!)

Om eens goed afscheid afscheid te nemen van mama ben ik met haar op bed gaan liggen... en daar gingen de tranen. We hebben een beetje gepraat, heel veel gehuild en voor ik het wist sliep ik! Half 6 zou ik uit bed komen. Niet dus, dat werd half 7. Snel snel snel! Om 7 uur zou Rakesh bhaai bij ons thuis komen. Na weer huilend afscheid te hebben genomen zijn we (bhaai, Madhewie en ik) om half negen vertrokken naar Frankfurt. Met broodjes! Madhewie was helemaal excited "eerste keer naar Duitsland!" De reis ging lekker door. Tijdens de eerste helft zat ik op de achterbank en nadat ik één van mijn ma's heilig verklaarde broodjes had gegeten viel ik in slaap. Bijna bij de grens de Duitsland stopten we even voor een pauze. Daar werd ik weer wakker. Tijdens de tweede helft van de rit zat ik voor om bhaai wakker te houden en ging Madhewie achter zitten. Nog geen minuut later zei bhaai dat we de grens over waren. Verbaasd keken we achterom, we hoorden Madhewie niet. Ze sliep en ze heeft geslapen totdat we stopten op het vliegveld. Eenmaal aangekomen op het vliegveld heb ik gelijk ingecheckt en mijn bagage weggedaan. We waren wel vroeg. Dus gingen we nog ergens zitten en wat drinken en eten. Toen het tijd was nam ik huilend afscheid van Madhewie en bhaai. En toen was het tijd om te gaan. Alleen.

Ik hoop dat Madhewie op de terugweg nog wat van Duitsland heeft kunnen zien. De weg naar het vliegtuig was makkelijk te vinden en ik hoefde niet lang te wachten. Mede doordat ik nog bij de duty free shops ging kijken. Eenmaal in het vliegtuig heb ik kennis gemaakt met de mensen naast mij. Nanette en haar pa. Ik zat niet bij het raam, maar in het midden gedeelte aan het gangpad ten hoogte van de vleugels van het vliegtuig.

De vlucht duurde lang! Bijna eindeloos. Tijdens de reis heb ik een beetje geslapen, een beetje gelezen, formuliertjes ingevuld, met Nanette gebabbeld en om me heen gekeken (ja en ook gehuild...). Sneaky heb ik nog 2 broodjes naar binnen gewerkt. De films (Eat, Pray, Love; Did you hear about the morgans; Shrek (laatste deel voor zover ik op de hoogte ben)) maakten de reis wat aangenamer en korter.

Na een lange reis landden we eindelijk op Mauritiaanse bodem. Rond 7 uur (24 feb) waren we geland, geen vertraging. Toen het vliegtuig eenmaal stil stond deed ik mijn telefoon weer aan. "Welcome to paradise" stond er in het smsje dat ik kreeg van Ralco. Ik werd opgehaald door Naseer, the landlord. Naseer kwam ook Jan ophalen, mijn huisgenoot ook uit Nederland. De reis van het vliegveld (Sir Seewoosagur Ramgoolam International Airport ) naar het appartement duurde ongeveer anderhalf uur. Onderweg babbelde ik met Jan, totdat de vermoeidheid toesloeg. Na anderhalf uur kwamen we dan eindelijk bij ons appartement in Pointe aux Cannoniers. Daar maakten we kennis met Bibi, de vrouw van Naseer. Zij gaf ons een rondleiding door het huis en verteldde ons de regels en wat over de andere bewoners, die nog op stage waren.

Daarna gingen we naar Grand Baie. Daar hebben we gelijk een SIM kaart gekocht, het gaat hier toch een anders dan in Nederland. In Nederland kun je vrijwel overal een kaartje kopen en je gang gaan. Hier moet je je gegevens (paspoortnummer, adres, etc.) laten registreren, om stalkers en dergelijke te voorkomen. Daarna hebben we een beetje inkopen gedaan voor in het huis (cola, brood, etc.). Jan zag mango's en had nog nooit eerder mango gegeten, dus deed ik het maar even voor. Daarna zijn we nog wat gaan eten, om vervolgens naar huis te gaan. Met de bus!

Eenmaal thuis ben ik gaan slapen. Ik was zó moe. Geen grap. Ik heb ongeveer 2 uur geslapen. Toen ik wakker werd besloot ik maar uit te pakken. Dat was het moment dat de heimwee toesloeg. Tranend belde ik mama, maar verbaasd het je dat ze niet opnam? Mij niet! Dus Madhewie gebeld, na ongeveer 50 secondes hoorde ik haar niet meer en ik heb ik maar opgehangen. Later kwam Jennifer (Jenny) thuis. Ons andere huisgenoot. Zij slaapt in de kamer tegenover de mijne en naast die van Jan. Jenny is een Duitse, maar spreekt behoorlijk goed Nederlands. In de avond zou zij gaan uiteten. Kortom, Jan en ik stonden er alleen voor. Later kwamen de jongens van beneden, Melvin en Ricardo. Allebei uit Nederland. Eenmaal kennis gemaakt met iedereen zijn Jan en ik boodschappen gaan doen voor het avondeten. Typisch Hollands eten. Aardappels, sperziebonen en kip. Terwijl ik de bonen aan het doppen was, deed Jan zijn best om met verschillende messen de aardappels te schillen. Uiteindelijk besloten we de aardappels en de sperziebonen in één te doen (tekort aan pitten) en het vlees te bakken. Ik ontfermde me over de aardappels en de sperziebonen terwijl Jan het vlees deed. Het begon goed, maar...

Het eindigde in één groot fiasco. Tijdens het koken wilde Jan kijken waarom de klok het niet deed. Toen hij het weer wilde terughangen viel die naar beneden raakte de vleespan, die op de grond viel en stond de pit in de fik. De aardappels werden niet gaar en de sperziebonen werden hard of zwart. Ja, dat heb ik de eerste avond gegeten.

Na het douchen probeerden Jan en ik contact met internet te maken, wat vandaag pas is gelukt. Voor het slapen gaan heb ik nog even een beetje schoolwerk gedaan en ben ik gaan slapen.

Er is hier in korte tijd zoveel gebeurt dat ik alles in korte stukje moet doen.. dus volgende keer meer!

Thnx voor het lezen en stay tuned!

With love Raaghnie